1. Прашу ізноў афармуляваць тэрмін беларуская пісьменнасць на кірыліцы . Што вам вядома аб стваральніках гэтай

Edinorog_8753

48

1. "Беларуская пісьменнасць на кірыліцы" - гэта тэрмін, які азначае пісьма, тэксты і літаратуру, стварэнную на беларускай мове з выкарыстаннем кірыліцы. Гэтая пісьменнасць развівалася на працягу цяжкай гісторыі нашага народа і мела вялікі ўплыў на яго культуру.

Стваральнікі беларускай пісьменнасці на кірыліцы мелі вялікую значнасць для нацыянальнага розвіцця. Адной з першых фігур быў Францішак Скарына, які ў XVI стагоддзі заснаваў першую беларускую друкарню і перакладаў Біблію на беларускую мову. Яго працы дапамаглі пашырыць загадзялі хрысціянства ў рэгіёне і развіць нацыянальную свядомасць.

У XIX-XX стагоддзях пісьменнікі і выдавецты, такія як Якуб Колас, Янка Купала, Максім Багдановіч і іншыя, працягвалі ствараць беларускую пісьменнасць на кірыліцы і ўкладаць у свае творы нацыянальную і культурную ідэнтычнасць.

2. Рэлігійны характар літаратуры Сярэднявечча мае некалькі прычынаў. Першая прычына - цэрква была адной з наймоцнейшых інстытуцый у сярэднявечным супольнасці. Хрысціянства было прынята ў Еўропе і стала афіцыйнай рэлігіяй. Таму большасць літаратуры таго часу была рэлігійнага характару, прысвечаная супрацьстанню бязбожніцтву і праславленню Бога.

Другая прычына - цэрква была галоўным цэнтрам асветнасці і культуры ў гэты пэрыверсіі з гісторычнай падставаў. Многія знаёмыя літаратурныя творы таго часу былі створаныя пад натхненнем рэлігійных мотываў. Гэта змясцілася ў многіх іллюстраваных рукапісах у монастырах, дзе многія манахі займаліся спісаннем і перапісваннем святых кніг.

Такім чынам, рэлігійны характар літаратуры Сярэднявечча быў моцна звязаны з наступствамі прыняцця хрысціянства ў Еўропе, а таксама з роллю цэрквы ў гэтым перыядзе.

3. У той час тыражаванне тэкстаў кніжнай працы адбывалася пераважна ў манастырскіх скрыпторыях. Манастыры былі асноўнымі цэнтрамі культуры і месцамі, дзе знаходзілася багата бібліятэк. Манахі ў цэрквах і манастырах атрымлівалі асвятленне і навучэнне, якія хіціліся кнігамі і іншымі пісьмовымі тварамі.

Манастыры мелі скрыпторыі, дзе выдавалі кнігі ўручную. Гэта быў цалкам ручной працэс, пры якім тэкст складалі на паперы, а потым пасля ўнёсення некаторых змяненняў у няго вырэшткі паклеілі на дранікі. Пасля гэтага дранікі, што складалі тэкст, бліжэй да грыбера, былі пакрытыя машынаблокавым паперам, знізьле былі цалкам задраныя і пакрытыя ніжняй часткай даслінне металічнага лястоля, пошытыя апантом. Такім чынам, дастаўся гатовы друк, які быў гатовы для дасління машынамі друкарні.

Тыражаванне тэкстаў у манастырскіх скрыпторыях было складаным і часавым працэсам, але гэта давала магчымасць распаўсюджваць тэксты і зберагаць іх для наступных пакаленняў. Такім чынам, манастыры сталі сапраўднымі цэнтрамі культуры і асветы ў той час.