Жыла-была на зямлі прыгожая вясна. Кожным ранкам яна воскальзавала над адраджэннем зямлі і ягоя жывых істот. Вясна ведала, што наступіў час абуджэння прыроды, цяплы дотык яе рукі прыносіў жыццё і радасць.
Адночасна ў сярэдзіне зімы зямля была пакрытая снегам і лёдам. Дзевачка Марынка з другога класа, што любіла вясну, чакала яе з нетерпеннем. Яна прыдумала прыгожыя пасланніцы вясны - першыя птушкі і першыя кветкі. І вось аднаго прыгожага ранка, калі марозы змянялі змякчэннем, вясна прыйшла да Марынкі, каб растапіць снег і схаваць лёд.
Усё пачалося з дзіваццавых птушак. Яны пералёцелі са ўсім сваім шчастем і надзеяй. Першыя ластоўкі прылёталі з далёкіх направленняў, паўстаўшы гартанямі спеву на чердачку ў здымкаванай старым доме Марынкі. Зло ўлетелі ў гартанях сум на гарачасьць вясны.
Марынка іх запрашала на наведванне: "Драпайцеце ў мой двор, у імці першыя разліваныя звоны!".
Потым першыя кветкі пачалі выконваць сваю ролю. Ніжняе "крылікі" растапіўшы лёд, зразумелі, што насталі час сваёй прачыслівай працы. Марынка, глядзячы на гарадку з вясновымі кветачкамі, угэтавала іх любымі кветачкамі. Гэта была яе меры, каб ацаніць працу і петлінгі і яее прынёс у пачуццях і кожнага з заціску.
Вясна радавалася ўспеху сваёй работы і працягвала сваю працу, растаплюючы снег і ажываючы прыроду знаволенаў. Земля прыхіленьнамі і птушкамі пачала разбіраваць умерлыя галінкі і лісце дні.
Марынка ўшаноўвала працу вясны і даўала ёй шанец: "Вясна, вясна, без тваёй працы мы б не маглі яркаваць і расквітнуць. Дзякуй табе за тваю радасць, сілу і бесканечнасць. Мы будзем хаваць твае дары ў нащадствах і размаўляць пра тваю працу!".
І так яна пішуць казку, пра тое, як прыходзіць вясна на нашу зямлю. Як пранікае сваім тэплым і святлым просьба між людзьмі і дабраволенчымі - птушкамі і кветкамі, якія прыходзяць да нас, каб дапамагчы апанаваны і ажывіць прыроду. Вясна - гэта чароўнае час, калі верым мы у новую радасць і надзею. Вясна прыйшла, і мы радуемся яе прымацоўванню!
Kobra_6919 34
Казка пра вяснуЖыла-была на зямлі прыгожая вясна. Кожным ранкам яна воскальзавала над адраджэннем зямлі і ягоя жывых істот. Вясна ведала, што наступіў час абуджэння прыроды, цяплы дотык яе рукі прыносіў жыццё і радасць.
Адночасна ў сярэдзіне зімы зямля была пакрытая снегам і лёдам. Дзевачка Марынка з другога класа, што любіла вясну, чакала яе з нетерпеннем. Яна прыдумала прыгожыя пасланніцы вясны - першыя птушкі і першыя кветкі. І вось аднаго прыгожага ранка, калі марозы змянялі змякчэннем, вясна прыйшла да Марынкі, каб растапіць снег і схаваць лёд.
Усё пачалося з дзіваццавых птушак. Яны пералёцелі са ўсім сваім шчастем і надзеяй. Першыя ластоўкі прылёталі з далёкіх направленняў, паўстаўшы гартанямі спеву на чердачку ў здымкаванай старым доме Марынкі. Зло ўлетелі ў гартанях сум на гарачасьць вясны.
Марынка іх запрашала на наведванне: "Драпайцеце ў мой двор, у імці першыя разліваныя звоны!".
Потым першыя кветкі пачалі выконваць сваю ролю. Ніжняе "крылікі" растапіўшы лёд, зразумелі, што насталі час сваёй прачыслівай працы. Марынка, глядзячы на гарадку з вясновымі кветачкамі, угэтавала іх любымі кветачкамі. Гэта была яе меры, каб ацаніць працу і петлінгі і яее прынёс у пачуццях і кожнага з заціску.
Вясна радавалася ўспеху сваёй работы і працягвала сваю працу, растаплюючы снег і ажываючы прыроду знаволенаў. Земля прыхіленьнамі і птушкамі пачала разбіраваць умерлыя галінкі і лісце дні.
Марынка ўшаноўвала працу вясны і даўала ёй шанец: "Вясна, вясна, без тваёй працы мы б не маглі яркаваць і расквітнуць. Дзякуй табе за тваю радасць, сілу і бесканечнасць. Мы будзем хаваць твае дары ў нащадствах і размаўляць пра тваю працу!".
І так яна пішуць казку, пра тое, як прыходзіць вясна на нашу зямлю. Як пранікае сваім тэплым і святлым просьба між людзьмі і дабраволенчымі - птушкамі і кветкамі, якія прыходзяць да нас, каб дапамагчы апанаваны і ажывіць прыроду. Вясна - гэта чароўнае час, калі верым мы у новую радасць і надзею. Вясна прыйшла, і мы радуемся яе прымацоўванню!